این اثر هنری تصویری از یک مجسمه است که با نقش‌مایه‌های گل‌وبوته‌ی قرمز و تزیینات طلایی پوشانده شده. ظاهر آن تلفیقی از مجسمه‌ی کلاسیک و هنر تزئینی معاصر است، که می‌تواند چند لایه معنا داشته باشد.
توصیف فرمی
مجسمه کلاسیک: فرم کلی، یادآور مجسمه‌های رنسانس یا باروک است؛ چهره‌ای انسانی با تناسبات ایده‌آل و حالت آرام.
نقوش گیاهی قرمز: سطح چهره به‌طور کامل با نقوش گل و شاخه پوشیده شده؛ چیزی شبیه مینیاتور ایرانی یا کاشی‌کاری شرقی، اما روی پوست.
طلای براق: تزیینات طلایی روی مو و بدن، یادآور شکوه و تقدس است، چیزی میان مجسمه‌ی مذهبی و شیء لوکس.
تحلیل زیبایی‌شناسی
این اثر تضاد میان «طبیعت زنده» (گل‌ها و شاخه‌ها) و «سنگ سرد» (مجسمه کلاسیک) را نشان می‌دهد. انگار زندگی و طبیعت به جسم بی‌جان دمیده شده.
نقوش گل‌ها بر چهره، مرز میان هویت فردی و هویت جمعی/فرهنگی را محو می‌کند: چهره دیگر تنها متعلق به فرد نیست، بلکه بوم نقاشی سنت و فرهنگ است.
انتخاب رنگ قرمز برای گل‌ها می‌تواند نشانه‌ای از حیات، عشق، و حتی رنج و خون باشد.
نمادشناسی
چهره انسان: نماد هویت، فردیت، و زیبایی کلاسیک.
گل‌های قرمز:
زندگی، عشق و باروری.
در عین حال می‌تواند نشانه‌ای از خون و قربانی هم باشد.
طلای تزئینی:
ثروت، جاودانگی، امر مقدس.
در سنت‌های دینی و هنری، طلا همیشه نشانه‌ی امر متعالی است.
ترکیب شرق و غرب:
فرم کلاسیک یونانی–رومی در کنار نقوش گیاهی که بیشتر شرقی یا اسلامی به نظر می‌رسند.
این ترکیب می‌تواند به جهانی شدن هنر یا گفت‌وگوی بین‌فرهنگی اشاره داشته باشد.
تفسیر کلی
این مجسمه، «چهره انسان» را بوم نقاشی کرده و میان سنگ بی‌جان و طبیعت زنده، هنر غربی و شرقی، و زیبایی و رنج تعادلی نمادین ساخته است. انگار پیامش این است:
هویت انسانی چیزی ایستا نیست؛ آن را فرهنگ، تاریخ، عشق، و رنج همچون نقش گل‌ها بر پوست می‌نشانند.
زیبایی حقیقی از تلفیق سنت‌ها و از پیوند طبیعت با روح انسانی متولد می‌شود..
- مجله هنرهای تجسمی
