بین سال‌های 1۱۹۰۸ و ۱۹۱۱، لوئیس هاین Lewis Hine، عکاس و اصلاح‌طلب اجتماعی،  که برای کمیته ملی حمایت از کودکان کار (NCLC) فعالیت می کرد به ایالات متحده سفر کرد و این کودکان را - در کارخانه‌ها خصوصا کارخانه‌های نساجی، کارخانه‌های کنسروسازی و معادن زغال سنگ - با تمرکز ویژه بر کارولینا پیمونت با عکس هایش مستند کرد.

در میان صدها عکسی که او در این زمان گرفت، این مجموعه منحصربفرد از عکس های ترکیبی از کارگران کارخانه پنبه جنوب است که در زیر نشان داده شده است. هر تصویر با عکاسی مجدد عمدی از چند کارگر روی یک عکس ایجاد شده است. ایده پوشاندن پرتره ها به این روش بی سابقه تقریبا کم سابقه بود. این تکنیک در دهه ۱۸۸۰ توسط سر فرانسیس گالتون Sir Francis Galton ابداع شد که از نوردهی های متعدد برای ایجاد یک پرتره و  از چهره های مختلف استفاده کرد. از نظر گالتون، هدف اصلی این روش، پیشبرد دیدگاه‌هایش در مورد نگاه ایده‌آل به انسان بود، و می‌توان استدلال کرد که هاین از آن به روشی مشابه برای تعمیم مشاهدات خود استفاده می‌کرد.

با توجه به اثرات مخرب فیزیکی کار کارخانه بر بدن نحیف کودکان. با این حال، این واقعیت که هاین چهره هایی با فیزیک کاملاً متفاوت رانشان می دهد، شاید حاکی از انگیزه مهم او برای حمایت از کودکان مظلومدحکایت کند ، انگیزه ای که شاید بیشتر حول کیفیت شگفت انگیز چاپ عکس ها در نهایت رخ می داد. این آثار هرگز در طول زندگی هاین منتشر نشد، پرتره های این کودکان بعدها مورد استفاده  در پوسترهای NCLC  قرار گرفت و در کنار عناوینی مانند " آیا به صنعت اجازه داده می شود این هزینه را بر کودکان تحمیل کند؟" ظاهرشد. به طور کلی، تصاویر دلخراش هاین از این دوران به تأثیرگذاری بر تغییر چندین قانون، از جمله قانون کار کودکان کیتینگ-اوون در سال 1916 کمک کرد.

تهیه و تنظیم از مسعود شجاعی طباطبایی