به گزارش روابط عمومی مرکز هنرهای تجسمی، در نشست رونمایی از کتاب «درباره‌ی نقاشی‌های آیدین آغداشلو؛ از مشق کردن تا از آن خودسازی»، آیدین آغداشلو به سخنرانی پرداخت. این کتاب به بررسی مفهوم «از آن خودسازی» در آثار آغداشلو، با تمرکز بر بازآفرینی نقاشی‌های کلاسیک ایرانی و غربی، اختصاص دارد.

آیدین آغداشلو در این مراسم به لایه لایه بودن هنر پرداخت و با بیان اینکه «هنر مانند پیاز است» گفت: هنرمند چیزی جز بازگوکننده‌ی معنای درونی خود نیست. هنر مانند پیاز است؛ لایه‌لایه باید کنار زده شود تا به مغز شیرینش برسیم؛ البته اگر مغزی داشته باشد. هرآنچه در آثارم تغییر داده‌ام یا خلق کرده‌ام، در حقیقت تلاشی برای کشف همین معنای درونی بوده است. نقاشی را از کودکی آغاز کردم. اولین نقاشی‌ام در پنج‌ ـ‌ شش سالگی چهره‌ دختربچه‌ای بود. از آن زمان تا امروز، تنها چیزی که مرا رها نکرده، وسوسه‌ی نقاشی است. نخستین تابلویم را در ۱۴ سالگی فروختم و در ۱۶ سالگی وارد کار تبلیغات و گرافیک شدم. این مسیر مداوم، بخشی از منِ درونی من است.

او ادامه داد: روزی تابلوی بزرگی را که کشیده بودم، در حضور خانواده تا نیمه سوزاندم. این کار نوعی واکنش به بحران روحی بود. بعد آن را روی مقوای دیگری چسباندم و امضا کردم. امروز اگر آن اثر را ببینم، می‌دانم که لحظه‌ای از زندگی‌ام در آن ثبت شده است. اثر هنری پس از خلق، متعلق به هنرمند نیست؛ مخاطب نیز سهمی در کشف معنا دارد. همان‌طور که در مورد یک چکش رنگ‌شده که زیرش نوشته شده «این یک چکش است»، معنا نه در تصویر بلکه در مواجهه‌ی مخاطب با آن شکل می‌گیرد.

آغداشلو تصریح کرد: آن دوران، زمان خلاقیت فشرده برای من بود. همیشه نوشته‌ام، شعر گفته‌ام و گرافیک کار کرده‌ام، اما نقاشی خانه‌ی اصلی من بوده است. این وسوسه هرگز رهایم نکرده و بعید است رهایم کند. منتقدان با تحلیل آثارم، جنبه‌هایی از کار مرا نشان داده‌اند که گاه خودم هم از آن آگاه نبوده‌ام. اثر هنری پس از خلق، به زندگی خود ادامه می‌دهد و مخاطب در معنا بخشیدن به آن شریک است.