گروه هنری دیو درنظر دارد برای آغاز به کار از تصاویری در رابطه با موضوع و عنوان خود استفاده نماید.این تصاویر باید متناسب با متن و مقرراتی که در زیر اعلام می‌شوند تولید و ارسال شوند.
شرایط ارسال:
برگزارکنندگان به دنبال آثاری هستند که: از نظر تکنیکی و ترکیب‌بندی عالی باشند./ ایده یا پیام خود را متناسب با متن بیان می‌کنند. / و تصویرگری را به شکل هنری نشان می‌دهند.
بیشتر تصویرگران حداقل یک پروژه دارند که باعث می‌شود تا بنشینند و فکر کنند«بله! این همان کاری است که مطابق نظر و سلیقه‌ی من است.» چنین پروژه‌هایی است که مناسب ارسال برای این رقابت هستند.
اثری که ارسال می‌کنید، می‌تواند در هر مدیایی باشد و به هر شکلی تحقق یافته یا منتشر شود.
این کار لازم نیست که حتما کار سفارشی باشد، ممکن است متناسب با موضوع و متن ما در آرشیو هنرمند(تصویرگر) وجود داشته باشد.
هر هنرمند می‌تواند بین یک یا سه تصویر برای ما ارسال کند. آثار ارسالی نباید پیش‌تر در مسابقه‌ای شرکت داده شده و یا مورد استفاده قرار گرفته باشند.
شرکت در این رقابت هزینه‌ای ندارد و رایگان می‌باشد. اندازه آثار در قطع A4 یا A3(عمودی یا افقی)
تکنیک: آزاد است، اما آثاری که به شکل دیجیتال تولید شده باشند در الویت ما قرار دارند.
جنبه‌ی اسطوره‌ای آثار بیشتر از جنبه‌‌های فانتزی آن موردنظر ماست. اما به دنبال تصاویری صرفا حماسی هم نیستیم.
در مرحله‌ی انتخاب، هنرمند باید تصویر با کیفیت اثر یا آثار خود را در یکی از قالب‌های JPG – PNG – – PSD کمتر از ۳۰ مگابایت و dpi:300 به ایمیل ما ارسال کند.
جوایز:
نفر اول این رقابت چهارصد دلار / نفر دوم: دویست و پنجاه دلار / نفر سوم: صد و پنجاه دلار
توجه: سه اثر اول برگزیده متعلق به مجموعه‌ی دیو بوده و این مجموعه برای هرگونه استفاده از آنها یا قسمتی از آنها با ذکر نام هنرمند مجاز خواهد بود.
قابل ذکر است که هیات داوران ممکن است هیچ اثری را شایسته‌ی جایزه و برگزیده شدن تشخیص ندهد.
آخرین مهلت ارسال آثار: ۲۹ مرداد ۱۴۰۱ – برابر با ۲۰ آگوست ۲۰۲۲
ایمیل جهت ارسال آثار: deevcall@deevartgallery.com
متنی که باید تصویرسازی براساس آن تولید شود:
دیو؛ موجودی خیالی، که حضورش به افسانه و قصه گره خورده است. دیوها در اسطوره‌ها قدرتی مافوق بشری و جثه ای درشت‌تر از انسان‌ها دارند. و نمادی هستند از دست‌یابی انسان به آنچه دست نیافتنی است. از این‌رو می‌توان در توصیف آنها به ظاهری مبالغه‌آمیز با درونی خداگونه اشاره کرد.
موجودی قدرتمند و پُر مو با شاخ، دم و گاهی بال‌های کوچکی که از کتفهایش رسته اند. در ادبیات کهن نیز از آنها یاد شده. مثلا فردوسی(شاعر بزرگ ایرانی) در شعری کوه دماوند که مظهر استواری، بزرگی و قدرت است را “دیو سپید” نامیده است.
عمرِ هستیِ دیو، به ظهور انسان برمی‌گردد. زمانی که آدمیزاد جهان پیرامونش را نمی‌شناخت و برای تسکینِ تنهایی و امید به آینده، خدایی را به دنیا آورد که حاکم بر خیر و شر بود و او را پرستید.
قرن‌ها گذشت. دنیا و قواعد بازی‌اش تغییر کردند. مرزهای جغرافیایی، نژادی و فرهنگی موجب جنگ، ویرانی، انقراض، دوری انسان‌ها از خود و از یکدیگر و عدم درک متقابل شد.
دیو که اکنون از آدمها فاصله گرفته بود و در غاری دور افتاده، در انزوا روزگار می‌گذرانید، خسته و فارغ از هیاهوی دنیا و روزگار تلخ آدمها، خاطراتی دور را روی دیوار حک می‌کرد.
دیو مهربان برای گل‌ها و گیاهان آواز می‌خواند و پرندگان روی شانه و زیر بال‌هایش خانه ساخته بودند. او زبان گل‌ها و پرندگان را می‌فهمید.
دیو، تنها کسی بود که راز بزرگ جهان هستی را می‌دانست.
او می‌دانست که خوبی بر بدی چیره می‌شود. روشنایی بر تاریکی، دانش بر نادانی و زیبایی بر زشتی.
دیو اندیشید و با کمک نبوغ خود و ابزاری که داشت، “هنر” را برای التیام زخم‌های کهنه‌ی بشر و زیبا شدن جهان برگزید. پدیده‌ای برای ارتباط مشترک، فارغ از نژاد، مرز جغرافیایی و زبان!
برای روح مشترک مردمی که زبان شان از گفتن آن چه بر بشر رفته است و بیان زیبایی‌ها ناتوان مانده بود.
دیو می‌دانست که تنها هنر می‌تواند درمان جان‌های بیقرار باشد و خون تازه‌ای در رگ‌های انسان‌ها جاری کند.
از غار بیرون آمد. بال‌های کوچکش را گشود و بر بام جهان ایستاد و با صدای بلند گفت:
ای خسته گان! به شما روح هنر را خواهم بخشید، تا جهان تان تیرگی ها را تاب بیاورد و به نور برسید. چرا که این، تنها زبان مشترکی است که شما را به رستگاری می‌رساند.
سپس خورشید از پشت ابرها بیرون آمد، پرندگان آواز سر دادند. گیاهان روییدند. رنگ کمان و نور همه‌جا را فراگرفت و قصه‌ی ما اینگونه آغاز شد!
